Héctor Domínguez-Viguera Queija ten raíces nas
Vendas da Barreira. Os seus avós rexentaron un coñecidísimo comercio na mesma
N-525 durante décadas. Aos 21 anos viaxa a Madrid para cursar estudos en
dirección cinematográfica na Escuela Tai onde acadou a súa diplomatura. Ofrecéronlle unha bolsa de estudo
para diplomarse tamén en guión. Traballou como guionista para diferentes
productoras destacando Ganga Producciones no ambito nacional e Argos no
extranxeiro concretamente en México D.F. Entre as súas curtas destacan "El
Pozo"(2015) protagonizado,nada menos que por Aitana Sánchez-Gijón. Tamén
traballou no departamento de dirección de películas como "Terminator
6" e no departamento de Crowd Casting de películas como "The
Promise" con Christian Bale ou series como "30 Monedas" de Alex
de la Iglesia para HBO e White Lines de Netflix. A súa primeira longametraxe
documental foi "Tierra de leche y miel" que codirixiu xunto a Gonzalo Recio e Carlos
Mora. A súa temática son os desplazamentos humanos provocados pola guerra e foi
galardoada co premio ao mellor documental na SEMINCI e
un primeiro premio no prestixioso Thessaloniki International Film Festival,
concretamente na sección AgoraDocs onde acadou o Greek Film Center Award.
“Destacaría o día no que o meu pai me levou a ver
Pulp Fiction,cando eu tiña once anos. Aquela película deixoume unha forte pegada.”
Pregunta.-¿En qué momento xurde a vocación polo cinema?
Pregunta.-¿En que momento surge la vocación por el cine?
Resposta.- No meu
caso, o desexo de facer cinema non ven dunha epifanía puntual na que un ve
clara e súbitamente que o seu destino é se converter en cineasta. A vocación
xurdiu,máis ben, da suma de pequenos fitos na miña vida nos que a idea foi
cobrando sentido. Entre eses feitos puntuais eu destacaría o día no que o meu
pai me levou a ver Pulp Fiction,cando eu tiña once anos. Aquela película
deixoume unha forte pegada. Ó longo da miña adolescencia convertinme nun bo
cinéfilo,encantábanme Coppola,Scorsese, o propio Tarantino, Kubrick. Ese tipo
de cinema básicamente(un cine que inda adoro).Mantiña longas paroladas co
“Cogui” e “Jacobo”, dous dos meus grandes amigos de Ourense, que afondaran máis
ca min no séptimo arte. Entrei,caseque por casualidade e aburrimento nunha
pequena escola de cinema en Palencia, a cidade onde me criei. Dirixín unha
curta horrible, e creo que gracioso a un tempo,sobre un cocainómano que se
obsesionaba con Pulp Fiction i esta experiencia fixo que me “picara el
gusanillo” da dirección.
Tería eu uns vinte anos i estaba moi perdido, repetira
catro anos durante a miña adolescencia. Non tiña nada claro que facer coa miña
vida. Uns anos antes da miña vintena, estiven a punto de deixar de estudar para
porme a traballar, pero a miña mai opúxose con todas as súas forzas e salvoume.
Pero volvendo aos 20, como dicía, estaba perdido e o
fillo duns amigos dos meus país tiña estudado producción na TAI, unha escola de
cinema de Madrid. Falei co famoso Cogui e decidimos probar sorte inscribíndonos
no primeiro ano de dirección naquela escola, a TAI. Corría o ano 2005. O
primeiro día de clases vía a posibilidade de me converter en cineasta coma unha
das máis remotas e inalcanzabeis que poidera propoñerme na vida. Unha empresa
para a que non me sentía nada dotado. Pero un día, un mestre chamado Paco Lucio
amosounos un anaco de Stalker de
Tarkovsky na aula e,para min, aquello foi coma unha especie de epifanía. Nunca tal vira.
Hipnotizaronme aquelas saídas i entradas en cadro, ese misterio, o son.
Abraioume o carácter tan poético das imaxes. De súpeto comprendín que o cinema
tamén podía ser útil para outra cousa, descubrín a fonda relación entre o
cinema e a procura do senso na vida, a procura do espiritual. A máis deso,
tardei anos en comprender que a obra do mestre ruso me fixo voltar á miña
infancia en Galicia. Nos anos da miña caótica adolescencia, lonxe das árbores e
perto dos grandes altofalantes que vibraban ao ritmo da música electrónica,
dalgún xeito esquecera Verín e As Vendas, aquela natureza misteriosa, a maxia
da miña infancia. É coma si o cine de Tarkovsky preexistira na miña memoria
moito antes de coñecelo. Descobrín esto uns cinco anos despois do meu paso pola
escola de cinema ao comprobar,con asombro, até qué punto os álbumes
fotográficos da miña familia en Galicia, parecían fotogramas sacados das súas
películas. Co cine de Tarkovsky e os seus textos comezou unha procura de senso,
unha viaxe que xunguiría o cinema e a vidae no que inda estou inmerso. Logo
viñeron as prácticas de dirección en Tai i eu, que era un mozo tímido e
bastante bloqueado ao que lle custaba un mundo expresarse verbalmente, de
súpeto, nesas prácticas, sentín como xurdía a miña voz e desaparecía a miña
timidez. Durante algún efímeros momentos tiven esa extraña e, de seguro, pouco
realista sensación, de que nacera para facer cinema, inda que, daquela tiña
serios atrancos para conectar co meu ser creativo. Percibía grandes carencias
en min para logralo, culturais por exemplo. As miñas leituras comezaron, máis
en serio, tarde de máis, aos vinteún anos. Pero esa carencia foi un motor, algo
que me empuxaba a ler con avidez, a viaxar, a intentar madurar. E nese tempo
foise forxando unha ILUSIÓN ou un entusiasmo, un desexo irresistíbel de facer
cinema. Con altos e baixos, para ben ou para mal, esa especie de loucura que me
empurra a poñerme a proba e intentar sobrepasar os meus límites,nunca me
deixou.
Respuesta.-En mi caso, el deseo de hacer cine no deriva
de una epifanía puntual en la que uno ve clara y súbitamente que su destino es
convertirse en cineasta. La vocación surgió, más bien, de la suma de pequeños
hitos en mi vida en los que la idea fue cobrando sentido.
Entre uno de estos hechos remarcables cabría destacar el
día en que mi padre me llevó a ver Pulp Fiction, cuando yo tenía 11 años.
Aquella película me causó un impacto muy hondo. A lo largo de mi adolescencia
me convertí en un buen cinéfilo, me encantaban Coppola, Scorsese, el propio
Tarantino, Kubrick. Ese tipo de cine fundamentalmente (un cine que todavía
adoro). Mantenía largas charlas con el Cogui y Jacobo, dos de mis grandes
amigos de Ourense que habían profundizado más que yo en el séptimo arte. Entré
casi por casualidad y aburrimiento en una pequeña escuela de Cine en Palencia,
la ciudad en la que me críe. Dirigí un corto horrible y creo que gracioso al
mismo tiempo sobre un cocainómano que se obsesionaba con Pulp Fiction y esta
experiencia hizo que me picara un poco el gusanillo de la dirección.
Tendría unos 20 años y estaba muy perdido, había repetido
4 años durante mi adolescencia. No tenía nada claro que hacer con mi vida. Unos
años antes de mi veintena, estuve a punto de dejar de estudiar para comenzar a
trabajar, pero mi madre se apuso con todas sus fuerzas y me salvó.
Pero volviendo a los 20, como decía, estaba perdido y el
hijo de unos amigos de mis padres había estudiado producción en La TAI, una
escuela de cine de Madrid. Hablé con el famoso Cogui y decidimos probar suerte
inscribiéndonos en el primera año de dirección en aquella escuela, el TAI.
Corría el año 2005. El primer día de clases veía la posibilidad de convertirme
en cineasta como una de las más remotas e inalcanzables que pudiera proponerme
en la vida. Una empresa para la que no me sentía nada dotado. Pero un día, un
maestro llamado Paco Lucio nos mostró un fragmento de Stalker de Tarkovsky en
clase y aquello si que lo viví como una especie de epifanía. Nunca había visto
nada parecido. Me hipnotizaron aquellas salidas y entradas en cuadro, ese
misterio, el sonido. Me abrumó el carácter tan poético de las imágenes. De pronto entendí que el cine también podría
servir para otra cosa, descubrí la profunda relación entre el cine y la búsqueda
de sentido en la vida, la búsqueda de lo espiritual. Además, tardé años en
descubrir que la obra del maestro ruso también me estaba haciendo regresar a mi
infancia en Galicia. Durante mi caótica adolescencia lejos de los árboles y
cerca de grandes altavoces que vibraban al ritmo de música electrónica, de
algún modo me había olvidado de Verín y
de Las Ventas, de aquella naturaleza misteriosa, de la magia de mi infancia. Es
como si el cine de Tarkovsky preexistiera en mi memoria mucho antes de
conocerlo. Esto lo descubrí unos 5 años después de mi paso por la escuela de
cine al comprobar con asombro hasta qué punto los álbumes fotográficos de mi
familia en Galicia parecían fotogramas sacados de sus películas. Con el cine de
Tarkovsky y sus textos comenzó una búsqueda de sentido, un viaje que uniría el
cine y la vida y en el que todavía ando inmerso.
Luego vinieron las prácticas de dirección en Tai y yo,
que era un joven tímido y bastante bloqueado al que le costaba un mundo
expresarse verbalmente, de pronto, en esas prácticas, sentí como surgía mi voz
y desparecía mi timidez. Durante algunos
efímeros momentos tuve esa extraña y, seguramente, poco realista sensación de
que había nacido para hacer cine, aunque por aquel entonces me costaba horrores
conectar con mi yo creativo. Percibía grandes carencias en mi para lograrlo,
culturales por ejemplo, había comenzando a leer más en serio demasiado tarde, a
los 21 años. Pero esa falta o carencia fue un motor, algo que me
impelía a leer con avidez, a viajar, a intentar madurar. Y en ese tiempo
comenzó a forjarse una ILUSIÓN o un entusiasmo y un deseo irresistible de hacer
cine. Con altibajos, para bien o para
mal, esa especie de locura que me empuja a ponerme a prueba e intentar
sobrepasar mis límites, nunca me ha abandonado.
Pregunta.-Qué temáticas son as que máis che atraen?
Pregunta.-¿Qué temáticas son las que más te atraen?
Resposta.-Todo o que ten que ver co numinoso, os mundos
imaxinarios, o medo como tema, como motor, como algo ao que hai que enfrontarse;
o amor e a morte.
Respuesta.-Todo lo relacionado con lo numinoso, los mundos imaginarios; el miedo como tema, como motor, como algo que hay que enfrentar; el amor y la muerte.
Pregunta.- En Tierra de Leche y Miel(doblemente premiada)
abordas o tema do éxodo dos refuxiados de guerra. Este é un tema que segue de
actualidade por desgracia. Seica foi un proceso lento e complexo, con persoas
de varios países con idiomas propios.¿Cómo vos achegastes aos
protagonistas para empatizar?¿en qué
medida eles participaron no proceso creativo? ¿cómo foi a experiencia a nível
humano?
Pregunta.- En Tierra de Leche y Miel(doblemente premiada)
aboradas el tema del éxodo de los refugiados de guerra. Este es un tema que
sigue de actualidad por desgracia. Parece que fue un proceso lento y complejo,
con personas de varios países con idiomas propios. ¿Cómo os acercasteis a los
protagonistas para empatizar?¿en qué medida ellos participaron en el proceso
creativo?¿cómo fue la experiencia a nivel humano?
Resposta.-Emprendemos longas viaxes nas que percorremos
Bosnia, Grecia e Georgia, os países que aparecen na película( a máis doutros
situados entre os Balcáns e ou Cáucaso). É coma si os e as protagonistas da
película se elixiran a sí mesmas. É dicir,claro que existiu unha selección pola
nosa parte, pero os protagonistas amosaron unha disposición maior para
participar na película e, ademáis, foron as persoas coas que máis conectamos a
nivel humano, das que nos fixemos máis amigos. Antes de sacar a cámara pasamos
longas tempadas convivindo con eles. Semanas e até meses nos que mantuvemos
conversas arredor dunha mesa, borracheiras(esto último deuse nomeadamente en
Georgia),etc… Nese tempo de convivencia, o xeito tan xeneroso e hospitalario co
que nos recibiron,como se abriron a nós, a súa amizade,en definitiva, é sen
dúbida, o maior agasallo que se nos deu por facer esta película. Abraiounos a
súa hospitalidade e recibimos unha lección de humanidade e tenrura. Malia o
dramático das problemáticas ás que tivemos acceso, vivir estas experiencias foi
todo un privilexio para nós, algo que nos transformou.Aprendemos,
fundamentalmente, que o ser humano ten unha capacidade de resistencia moito
máior do que pensábamos, un grande espíritu de loita. Todos eles compartían
unha sorte de procura da alegría e da felicidade, un desexo moi forte, un amor
pola vida.
No que atinxe á súa participación no proceso creativo da
película, poderiamos dicir que construimos a película xuntos, nós e máis eles.
Sentabamos a parolar acerca de cómo e facendo qué querían ser retratados. Hai
algo moi fermoso e interesante nese proceso. En coñecer cál é a máscara coa que
cada un quere amosarse ao mundo. Nesa máscara que, dalgún xeito, todos poñemos de
xeito cotiá, aínda que non vaiamos saír nunha película, agóchase unha verdade
profunda, unha sorte de esencia da persoa retratada en cuestión.
Respuesta.- Emprendimos largos viajes en los que
recorrimos Bosnia, Grecia y Georgia, los países que aparecen en la película
(bueno, y otros tantos más en realidad, situados entre los Balcanes y el
Cáucaso).
Es como si los y las protagonistas de la película se
hubieran elegido a si mismos. Es decir, claro que existió una selección por
nuestra parte, pero los protagonistas mostraron una disposición mayor para
participar en la película y, además, fueron las personas con las que más
conectamos a nivel humano, de las que nos hicimos más amigos. Antes de sacar la
cámara pasamos largas temporadas conviviendo con ellos. Semanas y hasta meses
en los que mantuvimos conversaciones en torno a una mesa, borracheras (esto
último se dio en Georgia especialmente), etc… Ese tiempo de convivencia, el
modo tan generoso y hospitalario con que nos recibieron, la forma en que se
abrieron a nosotros, su amistad, en definitiva, es, sin duda, el mayor regalo
que se nos ha dado por hacer esta película.
Su hospitalidad nos sorprendió de verdad y nos dieron una
gran lección de humanidad y de ternura al concedérnosla. Aunque parezca
contradictorio por lo dramático de las problemáticas a las que accedimos, vivir
estás experiencias, fue todo un privilegio para nosotros, algo que nos
transformó. Fundamentalmente porque nos enseñaron que el ser humano tiene una
capacidad de resistencia mucho mayor de la que creíamos, un gran espíritu de
lucha. Todos ellos compartían una suerte de búsqueda de la alegría y de la felicidad,
un deseo muy fuerte, un amor por la vida.
En cuanto a su participación en el proceso creativo de la película, podríamos decir que construimos la película juntos, nosotros y ellos. Nos sentábamos a charlar acerca de cómo y haciendo qué cosas querían ser retratados. Hay algo muy hermoso e interesante en ese proceso. En descubrir cual es la máscara con la que cada uno quiere mostrase al mundo. En esa máscara que, de algún modo, todos nos ponemos cada día, aunque no vayamos a salir en una película, se esconde una verdad profunda, una suerte de esencia de la persona retratada en cuestión.
Pregunta.-¿Qué tipo de cine demanda o público en xeral? Quero
dicir, ás veces temos a impresión de que todos estamos un pouco buscando
evadirnos das nosas problemáticas.¿Hai espazo para un cine con vocación de
conciencia social ou esta opción sempre será minoritaria?
Pregunta.-¿Qué tipo de cine demanda el público en
general? Quiero decir, a veces tenemos la impresión de que todos estamos un
poco buscando evadirnos de nuestras problemáticas.¿Hay hueco para un cine con
vocación de conciencia social o esta opción siempre será minoritaria?
Resposta.-Vivimos nunha época na que o público consome(é
un termo que detesto pero que se axusta bastante á realidade do noso tempo)
vorazmente as series e as películas que atopa nas plataformas dixitais. Na
mayoría dos casos, hai un desexo de desconectar, de evadirse, deixándose
vampirizar polas obras. Esto non ten porque ser malo en sí mesmo, non hai
dúbida de que vivimos unha época dourada das series. O problema é a desmesura,
o exceso que provoca que aquelas propostas onde o narrativo, onde o argumento
non é o fundamental se vexan condeadas ao ostracismo. Directamente ese outro
tipo de cinema non está nos catálogos destas grandes plataformas e o público
xeral, cada vez máis acostumado a non pensar e non poñer nada da súa parte ao
ver unha película, carece das ferramentas precisas para dialogar con esas
obras. Creo que existe un problema de incultura audiovisual moi grave nesta “sociedade
de imaxes” na que vivimos.
É un tema algo dramático porque, no fondo, os cineastas
cunha voz máis singular intentan constantemente conectar co espectador dun
xeito directo e radical. Eu penso que o xogan todo nese acto de comunicación. A
propaganda coa que se nos venden certas producción e a estupidez dalgúns
críticos xeralistas, axudan a que medre a desconexión entre o cinema de autor e
os espectadores común e corrientes, que, no fondo, son destinatarios desas
obras. Unha vez superadas esas resistencias iniciais podémonos sorprender ao
descobrer cántos e que variados espectadores poden conmoverse cunha película de
Dreyer, por exemplo.
Respuesta.-Vivimos en una época en la que el público
consume (es un termino que detesto pero que se ajusta bastante a la realidad de
nuestro tiempo) vorazmente las series y películas que encuentra en las
plataformas digitales. En la mayoría de los casos, lo hace con un deseo de
desconectar, de evadirse, dejándose vampirizar por las obras. Esto no tiene
porque ser malo en si mismo, no cabe de duda de que vivimos una época dorada en
el mundo de las series. El problema es
la desmesura, el exceso que provoca que aquellas propuestas donde lo narrativo,
donde el argumento no es lo fundamental se vean condenadas al ostracismo.
Directamente ese “otro” tipo de cine no está en los catálogos de estas grandes
plataformas y el público general, cada vez más acostumbrado a no pensar y a no
poner nada de su parte al ver un película, carece de las herramientas
necesarias para dialogar con esas obras. Creo que existe un problema de
incultura audiovisual muy grave en esta sociedad de imágenes en la que vivimos.
Es un tema algo dramático porque, en el fondo, los
cineastas con una voz más singular intentan constantemente conectar con el espectador
de un modo directo y radical. Yo creo que lo ponen todo en juego en ese acto de
comunicación. La propaganda con la que se nos venden ciertas producciones y la
estupidez de algunos críticos generalistas, ayudan a que aumente la desconexión
entre el cine de autor y los espectadores comunes y corrientes, a quienes en el
fondo, van dirigidas esas obras. Superadas las resistencias iniciales uno puede
sorprenderse al descubrir cuantos espectadores y de cuan diversos “tipos”
pueden conmoverse con una película de Dreyer, por ejemplo.
“O desexo de dirixir é moito máis forte. Desfruto máis
escrebendo textos literarios que guións cinematográficos. Gústame colaborar á
hora de escreber guións para cinema.”
Pregunta.- Desenvolviches labores coma guionista e coma director¿decántaste
por algunha delas?
Pregunta.- Has llevado a cabo labores como guionista y
como director¿te decantas por alguna de ellas?
Resposta.-O desexo de dirixir é moito máis forte.
Desfruto máis escrebendo textos literarios que guións cinematográficos. Gústame
colaborar á hora de escreber guións para cinema.
Respuesta.-El deseo de dirigir es mucho más fuerte.
Disfruto más escribiendo textos literarios que guiones cinematográficos. Me
gusta colaborar a la hora de escribir guiones para cine.
Pregunta.- Din que, ás veces, a realidade supera á
ficción. ¿Algunha vez se che pasara pola cabeza unha trama coma a que nos
trouxo a pandemia que estamos a vivir?
Pregunta.- Dicen que, a veces, la realidad supera la
ficción. ¿Algunha vez se te pasara por la cabeza una trama como la que nos
trajo la pandemia que estamos viviendo?
Resposta.-Todo o que está a acontecer é moito máis estraño
e sorprendente que calquera das ideas que cheguei a imaxinar na miña vida.
Nunca tal cousa se me pasou pola cabeza
Respuesta.-Todo lo que está sucediendo es mucho más
extraño y sorprendente que cualquiera de las ideas que he alcanzado a imaginar
en mi vida. Jamás se me pasó nada parecido por la cabeza.
Pregunta.-Estás actualmente coa rodaxe dunha história
interesantísima sobre Aurora e Nieves, dúas irmás que foron coñecidas coma as
"bruxas de O Mato". ¿Poderías darnos unhas pinceladas sobre o filme?
.¿en qué fase está o proxecto?
Resposta.-Mónica Demes é a escritora da película. Ímos codirixila. O guión está inspirado na vida das irmás que citabas pero é unha película de ficción na que calqueira parecido coa realidade será unha coincidencia.
O guión que escribiu Mónica é fascinante i estamos
desexando rodalo canto antes. A película conta a historia de loita na que unha
muller, para acadar a súa liberdade, debe enfrontar o seu medo e a súa
oscuridade que habita o seu interior. A protagonista, Aurora, conecta dun xeito
salvaxe coa natureza, co misterio que habita nos bosques. Tanto Mónica coma
eu,sentimos, dun xeito semellante, a chamada do bosque e o numinoso. O proxecto
está na fase de procurar produtora. Mónica ven de estar no lab de Ibermedia en
Colombia co guión. Alí tivo asesoría de grandes guionistas que o fixeron medrar
aínda máis.
Respuesta.- Mónica Demes es la escritora de la película. Vamos a
codirigirla juntos. El guion esta inspirado en la vida de las hermanas que
nombrabas, pero es una película de ficción en la que cualquier parecido con la
realidad será una coincidencia.
El guion que ha escrito Mónica es fascinante y estamos
deseando rodarlo cuanto antes. La película cuenta una historia de lucha en la
que una mujer, para alcanzar su libertad debe enfrentar su miedo y la oscuridad
que habita en su interior. La protagonista, Aurora, conecta de un modo salvaje
con la naturaleza, con el misterio que habita en los bosques. El bosque y lo
numinoso que se oculta en él nos llama a Mónica y a mi de la misma forma.
El proyecto esta en fase de búsqueda de productora. Mónica acaba de estar en lab de Ibermedia en
Colombia con el guion. Allí recibió las asesorías de grandes guionistas y
gracias a ellas el guion maduró todavía más.
“O bosque é coma un templo no que, inda que esteas acompañado, sempre tes a sensación de estar só. Os bosques funcionan coma grandes espellos.”
Pregunta.- Tírache moito rodar nos bosques galegos seica. Terás algún preferido….
Pregunta.-Tengo entendido que te gusta mucho rodar en los bosques gallegos. Tendrás alguno preferido....
Resposta.-Ningún en concreto,fascinanme os bosques de
carballos e castiñeiros. Os castiñeiros lémbranme ao meu avó Jaime. Inda son
máis estraños que os carballos, semellan seres doutros mundos. O bosque é coma
un templo no que, inda que esteas acompañado, sempre tes a sensación de estar
só. Os bosques funcionan coma grandes espellos.
Respuesta.-Ninguno en
concreto, me fascinan los bosques de robles y de castaños. Los castaños me
traen a mi abuelo Jaime a la memoria. Los castaños son todavía más extraños que
los robles, parecen seres venidos de otros mundos. El bosque es como un templo
en el que, aunque estés acompañado, siempre tienes la sensación de estar solo.
Los bosques funcionan como grandes espejos.
"O Concello ten paraxes moi fermosas, singulares e interesantes. No meu caso concreto o atractivo ten que ver coa orixe, co comezo da miña vida, as miñas lembranzas, a miña infancia, os seres queridos que xa non están"
Pregunta.- Continuando co tema dos entornos para a rodaxe
¿qué atractivos, dende o punto de vista cinematográfico, ten o noso Concello?
Resposta.-O Concello ten paraxes moi fermosas, singulares e
interesantes. No meu caso concreto o atractivo ten que ver coa orixe, co comezo
da miña vida, as miñas lembranzas, a miña infancia, os seres queridos que xa
non están. Como dí a canción “un sempre volta aos vellos lugares onde amou a
vida”
Respuesta.- El concello tiene
parajes muy hermosos, singulares e interesantes. En mi caso concreto el
atractivo tiene que ver con el origen, con el comienzo de mi vida, mis
recuerdos, mi infancia, los seres queridos que ya no están. Como dice la canción “ uno vuelve siempre a
los viejos sitios donde amó la vida..”.
Pregunta.-Por último¿cál sería ese proxecto soñado,ideal
que che gustaría levar adiante?
A maiores das Bruxas de O Mato,estou traballando no guión
dunha película cun grande escritor cubano chamado Carlos Lloró. O que podo
adiantar sobre esta historia é que todo acontecerá en Chile.
A parte de las Brujas de O Mato, estoy trabajando en el guion de una película con un gran
escritor cubano llamado Carlos Lloró. Lo que puedo adelantar sobre esta
película es que todo sucederá en Chile.
Agradecemos a Héctor Domínguez-Viguera Queija a súa
amabilidade ao respostar ás nosas preguntas e desexamos que o éxito lle
acompañe en todo o que se propoña.